Charlie Gaul Hebdo

Geplaatst op 09/11/2020 11:17 door Olaf Brouwers

De automobilist die de fietser dood reed. De wielrenner die in elkaar geslagen werd. De hardloper die doodgebeten is door een hond. De persoon bij de kassa, die neergestoken is.
Of de vader met kind die zegt, moet je #%$@ hier komen dan maak ik je af!

Omdat de automobilist niet wilde wachten op de fietser, die ging te traag. Omdat de fietser pardon riep om te mogen passeren, in plaats van belde. Of omdat hij fietste waar het niet mocht. Omdat de hardloper het zelfde zandpad gebruikte. Omdat iemand vroeg, mag ik mijn pincode even invoeren zonder dat jij meekijkt?
En de vader die met kinderzitje incluis kind aan het bellen was op de fiets en de passant vroeg, kunt u stoppen en dan verder bellen, is veiliger voor uw kind. 

Een alledaagse, niet geheel fictieve Hollandse dag in de randstad. De personages in bovengenoemde voorbeelden zijn louter Ollanders. Kaaskoppen. Wandelaars in een bos die van de natuur genieten. Boodschappen doenende dorpelingen. Een Nederlandse automobilist in zijn Prius die naar zijn volgende afspraak moet. Een fietsende pensionado.

Wij Nederlanders kiezen regelmatig voor het doodmaken van onze medeburger dan dat wij iets coulanter zijn, even gas terug nemen in de auto, een stapje opzij doen in het bos, even geduld hebben bij de kassa.
Dood, liever dood. Niet even pijn doen, Nee Bam gas erop en keihard aanrijden. Ok, dwarslaesie mag ook.
Gelukkig, echt gelukkig remt de fietser net op tijd. Gelukkig, stopt de hardloper met rennen en wandelt even. Gelukkig, kwam er iemand tussenbeide en bekoelde de boel.

Diezelfde intolerante personen, gok ik, staan op hun achterpoten als een Leraar Nederlands moet onderduiken omdat die zijn mening gaf. 'Wat absurd, dat mag toch', 'Waarom kunnen we niet gewoon in gesprek gaan in plaats van elkaar meteen afmaken?'. 'Boos zijn ok, maar waarom meteen onthoofden?'

Dus, in het bos krijg ik als fietser meteen een mep voor mijn kop als ik te snel fiets. Op het fietspad slingert iemand een ketting naar mijn nek omdat ik niet belde maar pardon riep. Sterker nog, ik hoef maar te zeggen dat ik wielrenner ben en ik ben al schuldig bevonden aan dood en verderf, waaghalzerij, moord.

Vertel eens, want ik snap het niet helemaal. Wat is het verschil tussen de gemiddelde inmiddels intolerante Nederlander die geen stapje opzij wil doen voor de aankomenrennende hardloper, de automobilist die geen gas terug neemt, het naast elkaar fietsende gepensioneerde stel. En de Talibanstrijder?